1- بی‌توجهی به قیامت: در اولین آیه‌ی سوره‌ی ماعون می‌خوانیم:"أَ رَأَیْتَ الَّذِی یُکَذِّبُ بِالدِّین"  آیا دیدی آن کس را که روز جزا را انکار کرد؟ در آیه‌ی شریفه، تکذیب گر روز جزا به گروهی از نمازگزاران تطبیق شده، چون حرف فاء که بر سر جمله‌ی فویلٌ للمصلین آمده، می‌فهماند که جمله‌ی مزبور نتیجه‌ی تکذیب روز جزاست و می‌رساند چنین نمازگزارانی خالی از نفاق نیستند، چون تکذیب روز جزا تنها به این نیست که به کلی آن را منکر شود، کسی هم که تظاهر به ایمان می‌کند و نماز مسلمانان را می‌خواند، اما طوری می‌خواند که عملاً نشان می‌دهد باکی از روز جزا ندارد، او نیز روز جزا را تکذیب کرده است.  البته مراد از تکذیب معاد در این جا تکذیب قلبی است نه قولی. زیرا مخاطب سوره کسانی هستند که نماز می‌خوانند و زباناً قیامت را قبول دارند، ولی عملشان مانند کسی که از معاد و حساب و کتاب می‌ترسد، نیست.

2- بی‌توجهی به ایتام و نیازمندان: با توجه به آیه‌ی دوم و سوم سوره‌ی ماعون در می‌یابیم که نماز و رسیدگی به محرومان، پیوند ناگسستنی دارند. (ارتباط با خالق و ارتباط با خلق) مؤمن و نمازگزار واقعی خود را مالک همه‌ی دارایی‌های خود نمی‌داند و سهمی از آن را حق دیگران می‌داند. چنانکه در آیات زیادی از قرآن نیز اقامه‌ی نماز و دادن زکات در کنار هم ذکر شده است.

3- سبک شمردن نماز: آیه‌ی 5 سوره‌ی ماعون می‌فرماید:" الَّذِینَ هُمْ عَنْ صَلاتِهِمْ ساهُون" یعنی آن‌هایی که از نمازشان غافلند، اهتمامی به امر نماز ندارند، و از فوت شدنش باکی ندارند. چه این که به کلی فوت شود و چه این که بعضی از اوقات فوت گردد، و چه این که وقت فضیلتش از دست برود و چه این که ارکان و شرایطش و احکام و مسائلش را ندانسته نمازی باطل بخوانند.